Dinsdag 4-6-2019: Coyotes Buttes South

Oh, wat waren we moe vandaag…. We hebben de wandeling door het gebied Coyotes Buttes South gedaan, samen met gids Steve van Paria Outfitters. Thuis hebben we vier maanden van tevoren de permits geregeld; we waren snel genoeg om van de tien permits die online kwamen er drie weg te kapen voor ons. Heel blij dus, want zonder die permits was het sowieso niet mogelijk om erheen te gaan. Toen we de permits hadden, hebben we een tour geboekt omdat je zelf niet met je gewone gehuurde SUV over de wegen naar het gebied kunt rijden. Daarvoor hadden we Steve dus, die ons met zijn Jeep door het losse zand en over de rotsen stuurt.

Maar terug naar het begin; de wekker staat weer belachelijk vroeg vandaag, zo vroeg dat we niet eens kunnen ontbijten in het hotel en daarvoor een “grab and go” ontbijtzakje kunnen ophalen. Daarin een appel, een granolabar en een klein flesje water. Wow. De wekker staat zo vroeg omdat de tour om 8.00 uur begint, echter dat is Utah time, waar Paria zich bevindt. Omdat wij echter net in Arizona zitten, en het daar een uur eerder is, en we nog een half uur moeten rijden, moeten wij dus al om half zeven vertrekken. Er zou ook nog een ander gezelschap meerijden, dus we zorgen dat we op tijd aanwezig zijn. Om vervolgens bijna een uur (!) te moeten wachten omdat de andere partij besloten heeft níet op tijd te zijn. Susan, van Paria Outfitters, wil nog even op ze wachten en even wordt als snel vijftig minuten (tja, scheelt veel geld voor ze), tot Steve het wel welletjes vindt, en met ons alleen vertrekt. Een uur later zijn we bij het eerste gebied, Paw Hole Area, waar veel rotsen staan inde vorm van indianen teepees.

Daar blijven we echter maar vijftien minuten, omdat volgens Steve het mooiste gebied nog moet komen, de Cottonwood Cove Area. En daarin krijgt hij helemaal gelijk; na nog een half uur door elkaar geschud te zijn over de zanderige weg met diepe gaten, komen we bij een weids gebied dat bestaat uit zandsteen dat door wind- en watererosie de meest fantastische vormen heeft gekregen. De ene na de andere hoek omgaand, krijgen we weer nieuwe uitzichten en rotsformaties te zien. Het is een prachtig, fantastisch en bizar mooi gebied. Steve laat ons de mooiste plekjes zien en zoekt zelfs mee naar bloemetjes voor Lenie (we hebben hier inmiddels het grapje, dat Lenie steeds bloemen zoekt voor de foto, José zoekt naar dode bomen en Aniek zoekt naar WiFi….). Rond half één eten we in de schaduw van een rots de lunch die Susan voor ons heeft gemaakt en dan gaan we weer verder. Een uurtje of anderhalf later voelt José zich echter duizelig en misselijk. Of het nu door de hoogte komt, de warmte of door het tempo dat Steve erin heeft (er is ook zoveel te zien); na even rusten besluiten we terug naar de auto te lopen en terug te gaan. We hebben dan al wel een heel groot gedeelte gezien gelukkig.

Thuis springen we lekker onder de douche en gooien allemaal een halve kilo zand uit onze schoenen en dan zijn we weer opgefrist genoeg om uit eten te gaan bij de Blue Buddha sushi restaurant. En we zitten aan precies hetzelfde tafeltje als vier jaar geleden!